Πικρά τα δάκρυα και άδικες οι λέξεις
σαν κοφτερά μαχαίρια ανοίγουνε πληγές.
Σου το `χα πει, δε γίνεται αν δεν πιστέψεις,
όμως εσύ, ούτε που ήξερες τι θες.
Και ξαφνικά αποφασίζεις ότι φταίω
κι ότι δε μου `χεις άλλο πια εμπιστοσύνη.
Δε θα σ’ αφήσω να με δεις ποτέ να κλαίω,
φύγε λοιπόν κι αναλαμβάνω την ευθύνη.
Θα φορέσω πάλι απόψε την αδιάφορη τη μάσκα,
να μπορέσω να κρατήσω το κεφάλι μου ψηλά.
Τι κι αν φεύγοντας μου πήρες απ’ τη νύχτα μου τα άστρα,
όταν με ρωτάς τι κάνω, θα σου λέω «είμαι καλά».
Να `ξερες πόσο είχα ανάγκη να σ’ ακούσω,
μα εσύ μου πέταξες δυο λόγια τυπικά
κι αν την καρδιά μου μπρος στα πόδια σου απλώσω,
δε με κατάλαβες ποτέ πραγματικά.
Κι εγώ που τόσο σ’ αγαπάω ο τρελός
και δε σου χάλασα ποτέ μου το χατήρι,
μένω στου ονείρου μου την άκρη μοναχός,
στο χωρισμό μας να τσουγκρίζω το ποτήρι.