Πόσες ίδιες μέρες
μια επανάληψη βουβή η θύμησή σου,
με έπνιγε η σιωπή
ήθελα τόσο να την σπάσει η φωνή σου.
Μα καμιά απάντηση για μένα
ήταν η απάντησή σου.
Δεν με αφορά τώρα αν θα ‘ρθεις
που ήσουν τις ώρες που σε χρειαζόμουν.
Είναι πια αργά μην το προσπαθείς
όσους αγαπούν έτσι δεν τους πληγώνουν.
Δεν με αφορά ότι και να πεις
ρώτησες ποτέ σου αν ζω ή αν πεθαίνω.
Έτσι ξαφνικά θέλεις και μπορείς
δεν με αφορά όλα τώρα τελειώνουν.
Πόσες ίδιες νύχτες
ένα αναπάντητο γιατί να με θυμώνει,
δεν είχες σκεφτεί
πως τόσο πόνο μια καρδιά δεν τον σηκώνει.
Έτσι μ’ άφησες με μια νύχτα
που ποτέ δεν ξημερώνει.
Δεν με αφορά τώρα αν θα ‘ρθεις
που ήσουν τις ώρες που σε χρειαζόμουν.
Είναι πια αργά μην το προσπαθείς
όσους αγαπούν έτσι δεν τους πληγώνουν.
Δεν με αφορά ότι και να πεις
ρώτησες ποτέ σου αν ζω ή αν πεθαίνω.
Έτσι ξαφνικά θέλεις και μπορείς
δεν με αφορά όλα τώρα τελειώνουν.
Κι αφού κατάφερα να διώξω τα σκοτάδια
κι ότι με σκότωσε το νίκησα εγώ
γύρισες πάλι για να δεις πόσα σημάδια
άφησε πίσω το δικό σου το κενό.