Νόμιζα πως ήταν κάτι διαφορετικό για μας,
Πως η αρχή του τέλους ήταν της δικής μου μοναξιάς.
Άφησα την αγκαλιά μου, στη δική σου να κρυφτεί
Κι όταν είπα σ’ αγαπάω, δεν υπήρχες πια εκεί.
Πάλι μπλέχτηκα, στον λάθος έρωτα αφέθηκα
Κι η αγάπη μου, αιτία έγινε στα λάθη μου...
Αχ, και να `ταν πέτρινη η καρδιά μου,
Από σίδερο η μοναξιά μου.
Από ατσάλι να `ταν τα όνειρά μου
Για να μη πονώ.
Μα οι καρδιές που ξέρουν ν’ αγαπάνε
Σαν το κρύσταλλο αμέσως σπάνε,
Τα κομμάτια κόβουν σε πονάνε
Έτσι είμαι κι εγώ!..
Νόμιζα πως η αγάπη στο όνομά σου είχε κρυφτεί.
Τόλμησα να την αγγίξω, μα με πόνεσες πολύ.
Άφησα το όνειρό μου, στην ανάσα σου να βγει.
Μα όταν είπα σ’ αγαπάω, δεν υπήρχε πια ζωή.
Πάλι μπλέχτηκα, στον λάθος έρωτα αφέθηκα
Κι η αγάπη μου, αιτία έγινε στα λάθη μου...