Μια στοίβα γράμματα ριγμένα στο τραπέζι
και το παλιό τραγούδι μας στο ράδιο να παίζει,
ένας ξενύχτης άνεμος μου φέρνει τ’ άρωμά σου
και το φεγγάρι ψάχνει, μα δε βρίσκει τη σκιά σου.
Γεμίζει την κλεψύδρα μου της μοναξιάς η σκόνη
κι ό,τι η ματιά σου ζέσταινε, σιγά - σιγά παγώνει.
Πόσο κοντά είναι δυο ψυχές, δεν το μετρούν τα μίλια
κι από τ’ αστέρια πιο μακριά ειν’ η καρδιά απ’ τα χείλια.
Τραβούν οι δρόμοι μας αντίθετη πορεία
και τίποτ’ άλλο μάτια μου δεν έχει σημασία.
Εγώ εδώ, εσύ εκεί, κι η αγάπη μας χαμένη,
το τρένο αυτό που έφυγε, ακόμα περιμένει.