Ήμουνα μόρτης μια φορά, λεβέντης της Αθήνας,
με λέγανε παλικαρά, μα ψόφαγα της πείνας.
Μια δούλα εδώ μια δούλα εκεί μια παραπάνω απέρα
με μπαλωμένο το βρακί και Νικολό καρτερά.
Μα τώρα που’ χω τον παρά και είμαι μεγαλείο,
βουτάω σ’ όλες μια χαρά, είμ’ ερωτοπωλείο.
Σαν μπαίνω στο καφέ αμάν, τα μάτια σαν σηκώνω
δεν ξέρω αν γιου αντερ σταν, κάθε καρδιά πληγώνω.
Μπεγλέρα τα ρε Βάγγο!
Είμαι ζωέμπορος εγώ και πλούσιος μεγάλος,
όλο κυράδες κυνηγώ, μα δεν ιδρώνει ο κάλος.
Είμαι μεγάλος και τρανός, κορίτσια με κοιτάνε,
σαν το σταφύλι τραγανός και όλες με μασάνε.
Αν τύχει δε καμμιά φορά
και δίνω το κεμέρι
θα τρέξουν όλες για παρά,
λουτρό και στο μπαρμπέρη.
Καλέ μου `δω, καλέ μου εκεί,
καλέ μου παραπέρα.
Δε θα μ `αφήσει ούτε βρακί,
η κάθε περιστέρα.