Τον μακρορίχτη Απόλλωνα δε θα ξεχνώ, θα ψάλλω,
που τρέμουν μπρος του οι θεοί, στο Δία σαν πηγαίνει.
Όλοι του προσηκώνονται καθώς κοντά τους φτάνει,
όταν τα λαμπρά τόξα του αρχίζει να τεντώνει...
Σένα τον πολυύμνητο πως να υμνήσω τώρα:
Ψάλλουν ύμνους για χάρη σου Απόλλωνα, παντού στον κόσμο...
Σ’ έλουζαν με καλά νερά θεές, πρωινέ Φοίβε, καθαρά και αγνά
και μ’ άσπρα σε σπαργάνωσαν ρούχα λεπτούφαντα, καινούρια.
Σου ’βάλαν και χρυσή ζώνη Φοίβε.
Η μάνα σου χρυσόσπαθο δε σ’ έκανε Απόλλωνα,
όμως η θεά Θέμιδα, νέκταρ και ποθητή αμβροσία με χέριε αθάνατα σου έδωσε
και η Λητώ χαιρόταν που τοξοφόρο και δυνατό παιδί είχε γεννήσει.
Όταν αθάνατη τροφή έφαγες Φοίβε, τότε σπαρτάριζες.
Δε σ’ έπιαναν πια οι χρυσές οι ζώνες.
Δεσίματα δε σ’ έδεναν και λύνονταν οι άκρες.
Κι όταν εσύ μακρορίχτη, ακούρευτε Απόλλωνα στις θεές μιλούσες, έλεγες:
“Aς αγαπώ την κιθάρα μου και τα καμπύλα τόξα.
Τη γνήσια βουλή του Δία θα λέω στους ανθρώπους”.
Γιε του Δία και της Λητώς, χαρά κι εσύ να έχεις
Κι άλλα τραγούδια θα σου πω για χάρη σου και πάλι.