Ανατολίτες έμποροι, σε μαγικό καθρέφτη.
Σε είδαν και είπαν δεν μπορεί όταν η νύχτα πέφτει,
το σώμα σου το λατρευτό, αστόλιστο να μένει.
Έτσι γυμνούλι ταπεινό σαν μια ψυχή δεμένη.
Μα εσύ δε θες, τους θησαυρούς του κόσμου.
Γιατί έχεις φυλαχτό δικό σου, φως μου...
Μια ηλιαχτίδα που ερωτεύτηκε τα μάτια σου.
Είναι το μόνο σου πολύτιμο πετράδι.
Μια ηλιαχτίδα που ερωτεύτηκε τα μάτια σου.
Και δεν τη σβήνει το αφέγγαρο το βράδυ.
Σου φέρανε μεταξωτά, σαν πρωινά τ’ Απρίλη.
Λυχνάρια με μυρωδικά, που ανοίγουν κάθε πύλη.
Χρυσάφι που το φύλαγε, ο κλέφτης της Βαγδάτης.
Κι ένα κλειδί που άνοιγε, μια σκλάβα τη καρδιά της.
Μα εσύ δε θες, τους θησαυρούς του κόσμου.
Γιατί έχεις φυλαχτό δικό σου, φως μου...
Μια ηλιαχτίδα που ερωτεύτηκε τα μάτια σου.
Είναι το μόνο σου πολύτιμο πετράδι.
Μια ηλιαχτίδα που ερωτεύτηκε τα μάτια σου.
Και δεν τη σβήνει το αφέγγαρο το βράδυ...