Σαν το ποτάμι που δεν ξέρει γυρισμό
μετράς το δρόμο με χιλιάρι κυβισμό
ποτέ δεν ξέρεις σε ποιο τέρμα θα βρεθείς
σε ποιο χαμένο προσκεφάλι θα ξεκουραστείς
Μα έλα να σ’ αγαπήσω αδερφέ μου
να σε κρατήσω μες τα χέρια μου σφιχτά
έλα μαζί να το σκεφτούμε αδερφέ μου
και της ζωής να βρούμε τα κρυμμένα μυστικά
Σαν νυχτερίδα περιπλάνιέσαι μες τα σκοτάδια
κι οι αναμνήσεις στο πρόσωπό σου φριχτά σημάδια
τρέχεις σαν σίφουνας κόντρα στον άνεμο και το κενό σου
δε λογαριάζεις κι ούτε φοβάσαι τον θάνατό σου
Δε σε κρατούν, δε σε κρατούν στις άκρες του ουρανού σου
τα πληγωμένα, τα πληγωμένα φρένα του μυαλού σου...
Βαρύς, ασήκωτος, αμίλητος, σκυφτός
λογαριασμό ποτέ δε δίνεις κανενός
Μες τα ορθάδικα τις ώρες σου πετάς
κι ό,τι μπροστά σου πίνεις να ξεχνάς
Μα έλα να σ’ αγαπήσω αδερφέ μου
να σε κρατήσω μες τα χέρια μου σφιχτά
έλα μαζί να το σκεφτούμε αδερφέ μου
και της ζωής να βρούμε τα κρυμμένα μυστικά