Πάει καιρός που έχω στερηθεί
τη θαλπωρή του έρωτα και της αγάπης
κι έχει η καρδιά μου πάλι κεντηθεί
απ’ τη φωτιά μιας λάγνας αυταπάτης.
Περνούν τα χρόνια κι έχω κουραστεί
η μνήμη των κυττάρων μου σκουριάζει
κι έχει η ζωή μου πάλι μοιραστεί
σε κάτι π’ αγαπώ και με τρομάζει.
Ο πόθος ξάφνου θαλερός κινά
για μια Οδύσσεια περίσσα ζορισμένη
μ’ ένα σκαρί που η τρέλα κυβερνά
σε θάλασσα θολή κι ανταριασμένη.
Μη με λεηλατήσεις λυγερή
μην αποστρέψεις από μένα τη ματιά σου
φυγάς απ’ της ανίας το κελί
άσυλο ψάχνω μες στην αγκαλιά σου.
Этот текст прочитали 271 раз.