Αντώνη, φίλε μου παλιέ, σου έστειλα μια κάρτα,
ακόμα η Ελλάδα ταξιδεύει με το μύθο της Ελένης.
Τις άλλες πέρασα απ’ τον Παρασκευά στην Άρτα
που όπως πάντα ζωγραφίζει κι ερωτεύεται
μα μένει εργένης.
Όσο για μένα
σχοινιά κομμένα
απ’ τα παλιά μας τα μουράγια
και ρέστος απ’ τα τόσα τα ναυάγια.
Κι αν τώρα δε φωνάζω τα παλιά συνθήματά μας
είναι γιατί περνώντας τα τριανταπέντε
τις νύχτες εφιάλτες γίνονται τα όνειρά μας,
όσα προλάβαμε να σώσουμε στο παρά πέντε.
Αντώνη, φίλε μου παλιέ, στις θάλασσες του Νότου
ακόμα ταξιδεύεις με το μύθο της χαμένης Ατλαντίδας.
Ο Κώστας έχει τον καημό του έρωτα του πρώτου,
μα το σπουδαίο: βγήκε βουλευτής ο φίλος μας ο Λεωνίδας.
Όσο για μένα
μιλώ στη Ρένα
για τη ζωή μας που αλλάζει
κι αυτή μες στον καθρέφτη της κοιτάζει.
Κι αν τώρα δε φωνάζω τα παλιά συνθήματά μας
είναι γιατί περνώντας τα τριανταπέντε
τις νύχτες εφιάλτες γίνονται τα όνειρά μας,
όσα προλάβαμε να σώσουμε στο παρά πέντε.