Κάτι φίλοι παλιοί με φωνάζαν Τζερόνιμο
πριν τους φάει η σιωπή, το σκοτάδι το ανώνυμο.
Ίσως φταίει να δεις το κόκκινο δέρμα μου
και μια τρέλα παλιά, που κυλάει στο αίμα μου.
Μουσικές κουβαλώ κι αλητεύω
στα ξερά λιβάδια της Αχαρνών.
Στο θεό της βροχούλας πιστεύω,
ο τελευταίος είμαι των Μοϊκανών.
Κι έτσι κρύβω καλά στο μπουφάν το τσεκούρι μου
και νερό της φωτιάς έχω μες στο παγούρι μου.
Όλα γύρω στεγνά, σιωπηλά και απρόσωπα,
δεν αντέχω άλλο πια τα χλωμά σας τα πρόσωπα.
Μουσικές κουβαλώ...
Μόνη παρηγοριά η μικρή ινδιάνα μου
κι όταν πέφτει το φως, ένα μπλουζ στην κιθάρα μου.