Καταμεσής του πέλαγου
λούζεται μια Αφροδίτη,
λούζεται μία κοπελιά
που τηνε λένε Κρήτη.
Λεβεντομάνα μου πώς σ’ αγαπώ,
ίντα με καις, με καις, με καις
με λιώνεις, ίντα με κάνεις
και πονώ.
Κυρά μου πε το αν μ’αγαπάς,
κερί μου μη `ρι μένεις,
σε δυο κατώφλια μην πατάς
δυο στράτες μη διαβαίνεις.
Κρητικοπούλα μου πώς σ’ αγαπώ,
ίντα με καις, με καις, με καις
με λιώνεις, ίντα με κάνεις
και πονώ.