Πάντα μιαν άπιαστη αγάπη κυνηγούσα,
που τ’ όνομά της δεν το έμαθα ποτέ.
πότε τη λέγανε Ιζόλδη, πότε Αρετούσα.
Στα μονοπάτια των ονείρων τριγυρνούσα
κι έψαχνα τη δική μου χώρα του Ποτέ.
Νύχτες παρέα με τροβαδούρους δίπλα στη φωτιά μεθούσα.
Κι έστελνα το παράπονό μου στο φεγγάρι.
Ποιος να’ χει την καλή μου μαγεμένη;
Ποιος ζήλεψε την ξωτικιά της χάρη;
Των ποιητών αιώνια αγαπημένη.
Μ’ ένα πειρατικό ρεσάλτα απελπισμένα
στης Σεχραζάτ τις Χίλιες και Μια Νύχτες.
Το πιο όμορφό της παραμύθι φύλαγε για μένα.
Μ’ αρχαίους βάρδους και τραγούδια ξεχασμένα,
του έρωτα ξετύλιγα τις λύπες.
Για ποια Ερωφίλη λόγια αγάπης είχα γράψει πονεμένα;
Κι έτσι ταξίδευα ώσπου μού `γινε συνήθεια.
Κι αν με ρωτάς απ’ όλ’ αυτά τι μένει;
Εσύ! Που ήσουν τ’ όνειρό μου κι η αλήθεια.
Σε μια ζωή διπλά αγαπημένη...