Στα λιμάνια τα μακρινά
χαθήκανε εφτά παιδιά
μα η καρδιά τους συχνά γυρνά
στη γειτονιά τους την παλιά.
Ήταν τότε μια συντροφιά
που τρέλαινε κάθε γωνιά
μα το βράδυ πλατιά πανιά
ανοίγαν κι έφευγαν μακριά.
Κι ένας ένας πάνε κι οι εφτά
σκορπίσανε στην ξενιτιά,
μα ο καημός τους πικρά ρωτά
υπάρχει πάντα η γειτονιά;
Στα λιμάνια τα μακρινά
θαμμένοι τώρα οι εφτά
μα το βράδυ πλατιά πανιά
θ’ ανοίγουν πάντα τα παιδιά.
Этот текст прочитали 287 раз.