Ik voelde zijn hand door mijn haar
En hij streelde mijn wang
En ik dacht het is voorbij
Nog even maar en dan zie ik hem
Nooit meer terug
Nog een zoen en ik dacht het is voorbij
Maak het kort, doe het vlug
De regen valt neer als een doek op het toneel
In zijn ogen stond niets meer, het werd me teveel
Het was het geluid van de trein, dat ik wist waar ik
stond
En die trein neemt me mee, ver van waar ik iets vond
Het huis is de trein die mij meevoert, ver weg
Van de plaats waar ik toch nooit gelukkig zou zijn
Uit mijn raam zie ik wazig een stip nog staan
Ik sluit mijn ogen, ik ga hier voor altijd vandaan
De bomen die glijden voorbij aan mijn oog
Mijn gedachten zijn doelloos, mijn tranen zijn droog
In de verte, daar ligt weer de stad in de zon
Een nieuw leven begint waar het eens toch begon
De jaren met hem zijn voorbij, ook mijn jeugd
Is nu oud zonder liefde en ook zonder vreugd
Als een klok die niet tikt, maar wel slijt aan de muur
De prijs van het leven was toch veel te duur
Als een klok die niet tikt, maar wel slijt aan de muur
De prijs van het leven was toch veel te duur