Ένα απλό σ’ αγαπώ, είν’ αρκετό όλο το κόσμο να αλλάξει,
ανοίγω τα μάτια, ο ουρανός χαμογελάει και κοιτάζει.
Εσύ, ήσουνα εκεί,
γι’ αυτό και νιώθω καλά
και μου φτάνει που ζω τη στιγμή,
ζω τη στιγμή, ζω τη στιγμή...
Είναι τόσο απλό ένα χαμόγελο,
είναι τόσο μικρό μα πελώριο,
ένα «σ’ αγαπώ» τη μέρα μου φτιάξε,
ένα σημείωμα στη πόρτα, δες τι μου `γραψε:
«καλημέρα θα τελειώσω πριν τις 3,
ο ήλιος καίει έξω γι’ αυτό έλα να με βρεις»,
να δεις ένας καφές στο σιντριβάνι της πλατείας,
η γύρα με τους φίλους μας, χωρίς να `χουμε μία.
Θέλει τρέλα η ζωή θέλει πάθος,
το ξετρύπωσα προχθές κατά λάθος,
η παρέα σου δυο μπύρες λίγα nachos
κι αν στριμώξουμε κρυφά σ’ ένα σκάφος,
θα τραγουδάμε αγκαλιά στο σκοτάδι,
θα βουτάω στα βαθιά όλο το βράδυ,
κι αν μας πάρουνε χαμπάρι και φωνάζουνε,
«Συγγνώμη για την φασαρία εμείς το γιορτάζουμε».
Μια μεγάλη αγκαλιά,
μπορεί να κάνει μια καρδιά να πετάξει,
ανοίγω τα μάτια,
ο ουρανός ξαφνικά μ’ αγκαλιάζει.
Εσύ, ήσουνα εκεί,
γι’ αυτό και νιώθω καλά
και μου φτάνει που ζω τη στιγμή,
ζω τη στιγμή, ζω τη στιγμή...
Ίσως τελικά τα πιο απλά,
τα τόσο δα μικρά να είναι μαγικά,
να είν’ αυτά που κάνουν μια καρδιά να πετά,
να βγάλει φτερά, να χτυπά.
Σου `κοψα ένα λουλούδι βάλτο στο νερό,
έτσι σε σκεφτόμουνα κι είπα να `ρθω, «να μπω;»,
καλημέρα έλα έξω να πάμε έξω,
μη μου λες ότι βαριέσαι, «ε, θα σε βρέξω»!
Θέλει τρέλα η ζωή, θέλει πάθος
κι ας σε πλήγωσα προχθές κατά λάθος,
όμως σήμερα μια νέα μέρα ξεκινά,
πάρε με αγκαλιά για να φωνάξω δυνατά.
Νιώθω τέλεια, νιώθω ελεύθερος
κι όσο είσαι δίπλα μου ιδιαίτερος,
ιδιαίτερα όταν κάνουμε ότι να `ναι μαζί,
μου φτάνει που γελάς, ζω την στιγμή!
Τον χρόνο σταματώ κι αλλάζω τη σκηνή,
κι όλα όσα ζητώ, τα ζω σε μια στιγμή.