Rıhtıma doğru yürürken
Karanlık köprüden;
Akan sular gibi,
İçim sana akıyor.
İçimden böyle kopup giderken,
Sana –dur- diyemem.
Kalbimden kanlar damlarken,
Sen orda mutlusun.
Sen yokken,
Sen yokken.
Yokken.
Naylon poşetlerle kaplı dünyamda, nefes almakta zorluk çekerken çıktın karşıma.
Alışmıştım, yerilmiştim, bu yalnızlar liginde rakipsizdim.
Sevilmiştim, kirlenmiştim, aşka dair her şeyden vazgeçmiştim.
Sen dokundun bana, karşıya geçmeden tuttun beni;
Ayıkladın hastalanmış hücrelerimi.
-Bak.- dedin, -Üç renk mavi,
Sevmek, inanmak, aldatılmak.-
Benimse kalbim kekeme, duygularım aksak,
Cümlelerim kuralsız, hislerim tutsak.
Ve dedin ki, -Biliyorum hep kaybettin
Ama artık yalanlara bulanmış kalbini temize çekmelisin.-
Baktım içime; haklıydın, gölge oyunuydu tüm mutluluklarım.
Bağırdım, ruhumu yokladım.
Kalbimin ortasında dikişi sökülmüş yamalarım
Ama dedim şimdi sen varsın,
Yapay bir solunum yolu açarsın.
Düşsem de kalksam da biliyorum, beni yarı yolda bırakmazsın.