Verse 1:
Geri geldim yazıyorum, elimden gittiği kadar
Olanlar içime sinmiyor, kaleme sindiği kadar
Gelenler 'anlat” diyor, gidenler 'ahmak”
Kalanlar hep susuyor, tek duyan Er-Rahman
Nakarat:
Sustuğum kadar dert,
Dişi sıktığım kadar sert
Çok zor bu vesselam,
Yok bir ses seda gözlerim dolarken
Verse 2:
Öyle bırakmışlar, tutamıyorum yarını
Yarım desem diğer yarımın hatrı kalır, darılır
Yalnız desem yan yana olan şükreder, sarılır
Allah yazarsa yaşanır, ben yaşarsam yazarım
Sizin karanlığınız, benim aydınlığım belki
Belki benim karanlığım, sizin aydınlığınız
Belki de anlık, alışana dek karanlık
Alıştım siyahı sevdim, aydınlığa kapandım
Nakarat:
Sustuğum kadar dert,
Dişi sıktığım kadar sert
Çok zor bu vesselam,
Yok bir ses seda gözlerim dolarken
Verse 3:
Yalnız anladınız, nitekim yalnızım
Çünkü sizin doğrularınız, benim yanlışım
Göğsümde uyutmuş, sırtımdan yaralanmışım
Fark etmemişim, çok severken dalmışım
Ayakta uyutulduğumdan uykusuz, bitabım
Ben rafta unutulmuş tozla kaplı kitabım
Okumanın yaşı var bak gözlerimde bin ahım
Sayfa kadar beyaz, kalem kadar siyahım
Biri var hayal evinde ateşten dili var
Biri hayalinde siyahın üstünde yeri var
Biri var hayal evinde kararmış içi var
Biri var hayalinde ateşten dili var
Bir gece karşıma çık, Kanalboyu'nda bir bankta
Konuşmadan yürüyelim yan yana, yavaştan
Çıkalım zirveye içimizdeki savaştan
Sen Bursa'yı seyret, ben seni yamaçta
Hüzünü görmek istemiyorum, yüzüne bakabilir miyim?
Gözlerinden diyorum, bir fincan alabilir miyim?
Gönlümün dili yok lakin yanabilir gibi
Böyle buyrun benden soldan yakabilirsiniz
Nakarat:
Sustuğum kadar dert,
Dişi sıktığım kadar sert
Çok zor bu vesselam,
Yok bir ses seda gözlerim dolarken