Σου είπα πως μόνο το παράπονο μπορεί να με σκοτώσει
για να δεις αν λέω αλήθεια, μου μαχαίρωσες τα στήθια
πήρες την καρδιά μου και την πέταξες στην γη
αφού, όπως είπες, δε θα μου ξαναχρειαστεί.
Νιώθω σαν ήρωας από κάποια ρεμπέτικη στροφή
και εσύ είσαι η παραγγελιά η μοιραία του Κοεμτζή.
Νομίζω πως κάπου εδώ θα` ρθει το φάντασμα του Μάρκου
ή πως χάθηκα στα μπλουζ μέσα του Παύλου
αφού ο τρόπος που έχεις να με αγαπάς πονά σαν γάγγραινα
και ερχόσουνα σαν σκόνη πικρή όταν ξεμάκραινα
τα βήματα που έσερνα για να βρεθώ μακρυά σου
με φέρνανε σαν τον τρελό ξανά στην αγκαλιά σου.
Γεια σου ! Απόψεκάνεις μπαμ με κόλπα συγχρονα
σε βλέπουν και τρελαίνονται απ` το κέντρο ως τα περίχωρα
μακριά σου νιώθω πρόσφυγας κι η μοναξιά πατρίδα
Εβίβα ! Απόψε λάμπεις σαν φωτοβολίδα.
Τις κουβέντες του κονιάκ και του καπνού
όσοι δεν τις ζουν απλά κοιτάν αλλού
τις στροφές, τα οχ, τα όπα και τα αμάν
άλλοι απόφεύγουνε και άλλοι κυνηγάν
όμως όσοι στρίβουνε τη μοναξιά
και τη βλέπουν στον αέρα να γυρνά
είναι αυτοί που έχουν στα χέρια αστραπές
και τη βγάζουν καθαρή ό,τι κι αν λες.
Πάρε μου
από εμένα, ό,τι έχει μείνει, πάρε μου (πάρε μου)
μόνο άσε το φαρμάκι απ` τα τσιγάρα μου
να` χω κάτι να θολώνω τη λαχτάρα μου.
Εννιά τα ζαλισμένα βήματα
χτυπούν των τραγουδιών τα βήματα
με μάτια που κοιτάζουνε στο χώμα
και λόγια που δεν είπαμε ακόμα.
Ο κόσμος παίρνει ανάποδες
με τις καρδιές τις άπονες
μα δε θα κάνω πίσω
το βάσανο αυτό θα το γλεντήσω.
Είναι οι στίχοι που μου δίνουν νόημα κι αναπνοή
όμως του κονιάκ η γεύση με μουδιάζει, με ηρεμεί
ο καπνός με εμποδίζει την αλήθεια να κοιτάξω
και τη λογική που μένει στο μυαλό μου να φυλάξω
να δαμάσω τα θηρία που τον ύπνο μου ταράζουν
και τις σκέψεις να διαλύσω που τη μέρα σκοτεινιάζουν
έχω γράψει όλες τις λέξεις μα μου λείπει μια κουβέντα
να τη βγάλω απ` την ψυχή μου να ραγίσουν τα τσιμέντα.