Λίγο πριν με φωνάξουν τα χείλη σου, σωπαίνουν,
μέσα μου μπαινοβγαίνουν οι σκέψεις σου γυμνές,
να ξέχναγα, όπως θέλω, κι εγώ μαζί σου να `ρθω,
ας ήταν τώρα να `βρω ασπίδα στις φωνές.
Να μ’ έδιωχνε τ’ αγέρι, να μ’ έστελνε μακριά σου,
να έφευγε απ’ το βλέμμα η μαγική σκιά σου.
Λίγο πριν ξημερώσει, χαιρετισμό σου στέλνω,
κάπως τα καταφέρνω να ζω στον κόσμο αυτό,
τη μια με τη συνήθεια τα πάντα να θυμάμαι,
την άλλη με το βάρος πως πρέπει να ξεχνώ.
Να μ’ έδιωχνε τ’ αγέρι, να μ’ έστελνε μακριά σου,
να έφευγε απ’ το βλέμμα η μαγική σκιά σου.
Λίγο πριν ξημερώσει, χαιρετισμό σου στέλνω,
κάπως τα καταφέρνω να ζω στον κόσμο αυτό.