Ιννιά μαστόροι το’ χτιναν τσ’ Αδάνας το γιοφύρι
ολημεριός το χτίνανε κάθε βράδυ χαλούνταν.
Κάτσανε και τσακίσανε το τσάκισμα στο Γιάννη
Γιαννάκη, για βγάλ’ την καλή `ς για βγάλ’ την κεφαλή σου.
Κι εκείνος την εμήνυσε με του πουλιού τη γλώσσα.
Αργά ας λουστεί η καλάνα μου κι αργά ας πλυθεί η καλή μου
αργά ας φέρει το γιόμα μου και το μεσημεριό μου.
Κι εκείνη παραγροίκησε απ’ του πουλιού τη γλώσσα.
Κι αψά ας φέρει το γιόμα μου και το μεσημεριό μου.
Τι σε τι ήσαν, Γιαννάκη μου, τι ήσαν τον ήλιο κούπα
εγώ στο γέρμο χάλασμα στο γέρμα ντορντορένι.
Έπεσε δαχτυλίδα μου το πρώτο μ’ αρραβώνα
όποιος κατέβει και το βγάλ’ να το `χομε αντάμα.
Τι σε τι ήσαν Γιαννάκη μου κι εγώ πάω να στο φέρω.
Σαν το περδίκ’ κατέβηκε κι αυτούνα την πλακώσαν.