Φιλί φιλί με ζάλισες,
δεν ξέρω που να βασιστώ,
δεν ξέρω σε τι πίστεψα,
τι είναι λάθος, τι σωστό,
φιλί φιλί με νάρκωσες
με μυρωδιά, με την αφή,
το χάδι σου όταν μ’ άγγιξε
της σάρκας μου έγινε ραφή.
Ανάθεμα, ανάθεμα,
ανάθεμά την, την κλωστή
που έραψε τον πόθο μου
κι όχι την κρίση τη σωστή.
Οι όρκοι είναι αιώνιοι
και η ευθύνη κανενός,
το χάδι όποιος δε χόρτασε,
αυτός θα μείνει ορφανός,
του έρωτα η λεπτή κλωστή
σε δυο κομμάτια θα κοπεί,
κι οι δύο θα το νιώσουνε,
νικά αυτός που θα το πει.
Ανάθεμα, ανάθεμα,
ανάθεμά την, την κλωστή
που έραψε τα δάκρυα
στο μαξιλάρι σου χωστή.
Ανάθεμα, ανάθεμα,
ανάθεμά την, την κλωστή
που έραψε το στόμα μου
το αχ μου να μην ακουστεί.