Το 'ξερα πως θα με ψάχνεις μες τα χρόνια,
το 'ξερα πως θα βρεθούμε ξαφνικά.
Με το πρόσωπο σου σκαλισμένο
απ’ του χρόνου τη βαθιά τη χαρακιά.
Θα μου λες για θησαυρούς
και για όνειρα χαμένα
και πως έταξες σε 'μένα
την πιστή σου την καρδιά.
Πρώτη μέρα μου 'χες πάρει τη φωτιά μου
άρπαξε όλος ο κόσμος πυρκαγιά.
Τώρα γέρνεις σαν πουλί στην αγκαλιά μου
κι απ’ το χρόνο ψάχνεις να 'βρεις γιατρειά.
Θα μου λες για θησαυρούς
και για όνειρα χαμένα
και πως έταξες σε 'μένα
την πιστή σου την καρδιά.
Αμάν, αμάν,
καρδιά μου τα παράπονα
σε ποιον να τα βασίσεις.