Είναι τα δάκρυα πετράδια λαμπερά
και τα φοράω για κολιέ πάνω στο στήθος
πόνο τον πόνο να ζυγιάζω με χαρά
κυκλοφορώντας στολισμένη μες’ το πλήθος
Είναι το αντίο ένα τέλος και μια αρχή
μέσα στον κύκλο της ζωής μας που γυρνάει
ό,τι μας φεύγει πάλι πίσω θε να `ρθει
και όποιος πόνεσε μετά χαμογελάει
Είναι οι μέρες που περνάνε χωριστά
λέξεις που γίνανε στιχάκια στα τραγούδια
με μια φωνή θα ταξιδεύουν μακριά
και μεσ’ την έρημο θ’ ανθίζουνε λουλούδια
Είναι το αντίο ένα τέλος και μια αρχή
μέσα στον κύκλο της ζωής μας που γυρνάει
ο, τι μας φεύγει πάλι πίσω θε να `ρθεί
και όποιος πόνεσε μετά χαμογελάει