Ένα παράπονο κρυμμένο
ξεσπάει σαν το κλάμα της βροχής
μ’ ένα τραγούδι και μια κατάθεση ψυχής
σ’ ένα ποτήρι στραγγισμένο
Ένα ζεϊμπέκικο θλιμμένο
κάνει το πάτωμα να αιμορραγεί
καθώς σπαράζει η πλανεμένη μου η ζωή
για ένα πάθος ξοφλημένο
Κάποια μου ελπίδα ξεγραμμένη
Κι ένας καημός που κόβει σαν γυαλί
για μιαν αγάπη που πίστεψα τόσο πολύ
μα ήταν σκάρτη, ήταν ξένη
Этот текст прочитали 283 раз.