Βρέχει
Το νερό κυλάει ποτάμι
Βρέχει
Και το τραίνο ξεκινά
Αχ να `ξερα αν κλαις πίσω απ’ το τζάμι
Κι εγώ κλαίω στο πλευρό του σταθμάρχη
Που μ’ ανάβει τσιγάρο χλωμός
Οι ανθρώποι μου λέει είναι βράχοι
Δεν τους ρίχνει ο πρώτος σεισμός
Θα ξεχάσεις μου λέει θα ξεχάσεις
Δεν κρατάει αιώνια ο καημός
Εδώ πέρα δεν είναι το τέρμα
Είμαι ένας μονάχα σταθμός
Φεύγεις
Ένας ξένος αύριο θα `σαι
Φεύγεις
Κι εγώ θέλω μοναχά...
Αχ να `ξερα που φεύγεις αν λυπάσαι
Κι εγώ κλαίω στο πλευρό...