Σ’ αυτή τη παραλία που τώρα περπατώ
τα πόδια μου αγγίζουνε άμμο και αφρό
στο διάβα τους αφήνουνε τα χνάρια τους βαθειά
και σχήμα ένα κάνουνε σαν ραχοκοκκαλιά
Πάνω σ’ αυτά τα χνάρια μένουνε ξωπίσω
βαδίζουνε το βλέμμα μου μήπως και σ’ εντοπίσω
σκιές και θύμησες πολλές αρχίζουνε δυο γύρους
φτάνουν σ’ ατέλειωτους χορούς, εξωτικούς, απείρους
Είσαι εσύ
Είναι η θάλασσα
είστε και οι δυο μαζί η αγκαλιά της μάνας
Είσαι εσύ
Είναι η θάλασσα
είναι το σιγανό ψιθύρισμα που νανουρίζει την ψυχή, μωρού παιδιού ανάσα
Πάνω στο θόλο του ουρανού μέσα απ’ το μαύρο της νυχτιάς
μύρια αστέρια ανάβουνε και το στολίζουν μονομιάς
όταν το φως του φεγγαριού θ’ αρχίσει να σιμώνει
θα γαντζωθώ επάνω του εκεί που ανταμώνει
τον οίκτο πούλησα στο σμίξιμο της μέρας
με τη νυχτιά σαν μια γραμμή, ευθεία δίχως πέρας
Είσαι εσύ
Είναι η θάλασσα
είστε και οι δυο μαζί η αγκαλιά της μάνας
Είσαι εσύ
Είναι η θάλασσα
είναι το σιγανό ψιθύρισμα που νανουρίζει την ψυχή, μωρού παιδιού ανάσα