Η φτωχική σου κάμαρα τώρα για σε έχει αλλάξει,
εκεί κρυφτούλι παίζαμε κι ο χρόνος είχε αράξει.
Ήταν η κρυψώνα μας, κάναμε χασομέρια
και λέγαμε τα κάλαντα Σεπτέμβρη μεσημέρια,
και λέγαμε τα κάλαντα Σεπτέμβρη μεσημέρια.
Στη μικρή, τη μικρούλα τη σοφίτα μας
φτιάχναμε, ψυχή μου, τη φωλίτσα μας,
χτίζαμε, γκρεμίζαμε και το παραμυθάκι αρχίζαμε,
χτίζαμε, γκρεμίζαμε του πόθου τα λημέρια.
Στη φτωχική σου κάμαρα σου κρέμασα ένα γράμμα
να σε φυλάει στη μοναξιά κι όταν σε πιάνει κλάμα.
Ένα κλαράκι λεμονιάς, του έρωτα σημάδι,
να το κρατάς, να το φιλάς σαν το στερνό μας χάδι,
να το κρατάς, να το φιλάς του χωρισμού σημάδι.
Στη μικρή, τη μικρούλα τη σοφίτα μας
φτιάχναμε, ψυχή μου, τη φωλίτσα μας,
χτίζαμε, γκρεμίζαμε και το παραμυθάκι αρχίζαμε,
χτίζαμε, γκρεμίζαμε το παραμύθι πάλι.