Κόκκινη βροχή, πέφτει απ’ το πρωί,
σαν μια μουσική νευρική,
κάθομαι εδώ, και είσαι θα στο πω
αίνιγμα που δε θα λυθεί.
Χάθηκες στη βροχή, μ’ ένα στερνό
ψυχρό χαιρετισμό, δεν έχεις πια ψυχή,
κι έμεινα πίσω εγώ με χάπια, κλάμα, πίκρα κι αλκοόλ
σκιές να κυνηγώ.
Γίναν οι στιγμές, άρρωστες φωνές,
σύρματα που κλαίν’ στο βοριά,
λάθος ν’ αγαπάς, λάθος να πονάς,
και πιο λάθος να `χεις καρδιά.
Χάθηκες στη βροχή, μ’ ένα στερνό
ψυχρό χαιρετισμό, δεν έχεις πια ψυχή,
κι έμεινα πίσω εγώ, με χάπια, κλάμα, πίκρα κι αλκοόλ
σκιές να κυνηγώ.