Τα αρχαία μυστικά, του κόσμου το χρυσάφι
Να μην τ’ αφήσεις Θεέ μου ποτέ τους να χαθούν.
Τα αρχαία μυστικά, Πανάγαθε και Πλάστη,
δώσ’ τα και στους επόμενους, μαζί μ’ αυτά να ζουν.
Από την πέτρα βγαίνει φως,
νερό από το χώμα,
από τα βράχια ο θυμός, γαλήνη κι ομορφιά,
κι απ’ τα θολά τα μάτια μου δεν βγαίνει τώρα χρώμα,
μόνο πικρό παράπονο, ντουμάνι και φωτιά,
κι απ’ τα θολά τα μάτια μου δεν βγαίνει τώρα χρώμα,
μόνο πικρό παράπονο, ντουμάνι και φωτιά.
Τα ρούχα τα παλιά που τα `καψε η αρμύρα,
τα χέρια τα χωμάτινα που χτίζουν εκκλησιές,
να μην αφήσεις να χαθούν που έρχεται η πλημμύρα,
κάντα κουπιά, κάντα πανιά, περβόλια και δροσιές.
Από την πέτρα βγαίνει φως,
νερό από το χώμα,
από τα βράχια ο θυμός, γαλήνη κι ομορφιά,
κι απ’ τα θολά τα μάτια μου δεν βγαίνει τώρα χρώμα,
μόνο πικρό παράπονο, ντουμάνι και φωτιά,
κι απ’ τα θολά τα μάτια μου δεν βγαίνει τώρα χρώμα,
μόνο πικρό παράπονο, ντουμάνι και φωτιά.