Σ’ αρχαία παραμύθια, δεν ξέρω πότε και πού,
είδα τον αργοναύτη, το μακρινό μου παππού.
Όργωνε θάλασσες, αρμένιζε στεριές,
τους χειμώνες άλλαζε με καλοκαιριές,
όργωνε τις θάλασσες και φύτευε σπασμένα κουπιά,
μικρές πατρίδες φύτρωναν σε άγονη αμμουδιά,
Ηράκλεια, Σεβαστούπολη κι έγινε η άμμος χρυσός,
Βάρνα, Φιλιππούπολη, Κωνστάντζα κι Οδησσός.
Δαφνο- Δαφνοπόταμε, θολά τα πράσινά σου νερά,
πουλάκι ο χρόνος, πέταξε με τέσσερα φτερά.
Πριν πάρει μαύρους δρόμους για την πικρή προσφυγιά,
είδα στο παραμύθι, τη μακρινή μου γιαγιά.
Κένταγε όνειρα, ύφαινε πουλιά,
άγρια κύματα του ντεληβοριά,
κένταγε τα όνειρα, θυμότανε παλιές συνταγές,
που ξέρανε στα μέρη της, για τις κρυφές πληγές,
κυδώνι της Χρυσούπολης, της Ρωμυλίας ρόδο γλυκό,
του Πύργου τριαντάφυλλο με το βασιλικό.
Δαφνο- Δαφνοπόταμε, θολά τα πράσινά σου νερά,
πουλάκι ο χρόνος, πέταξε με τέσσερα φτερά.
Σ’ αρχαία παραμύθια, δεν ξέρω πότε και πώς,
είδα τους αργοναύτες να κολυμπάνε στο φως.
Κρέμαγαν βάσανα σε καραβιού ιστό,
τα πανιά τους άπλωναν ως τη Ραιδεστό,
σκέπαζαν τον ίσκιο τους με φεγγαριού σεντόνι ελαφρό,
κι άρμεγαν τον άνεμο, του ήλιου τον αφρό,
μα σαν ξυπνούσαν, στρίβανε τσιγάρα με βαριά μυρωδιά,
και λάμπανε στα χέρια τους του ουρανού κλειδιά.
Δαφνο- Δαφνοπόταμε, θολά τα πράσινά σου νερά,
πουλάκι ο χρόνος, πέταξε με τέσσερα φτερά,
αχ, Δαφνο- Δαφνοπόταμε, θολά τα πράσινά σου νερά,
πουλάκι ο χρόνος, πέταξε με τέσσερα φτερά.