Το καράβι σου που φτάνει
στο δικό μου το λιμάνι
απ’ το κάστρο μου κοιτώ,
το κοιτώ κι υπολογίζω
απ’ τον πύργο μας το γκρίζο
τι μου οφείλεις, τι χρωστώ.
Ποιον να στείλω να το κάψει
το καράβι και ν’ αράξει,
πώς να διώξω το κακό,
στέλνω βάρκες να το βρούνε
πως το ξέχασα να πούνε
για να μην το ξαναδώ.
Της παρηγοριάς το ίσως,
το μεγάλο μου το μίσος
θα το σβήσω απ’ το χαρτί,
το χαρτί που μου `χες στείλει
για να μάθουνε κι οι φίλοι
πως τελείωσε η γιορτή.
Λέγε λέγε οι απ’ έξω
μ’ έβαλαν να ξαναπαίξω
το παιχνίδι απ’ την αρχή,
κι όταν σκέφτηκα για λίγο
ήτανε αργά να φύγω
και τα ψέματα βροχή.
Τι μου άφησε αλήθεια
αυτή η κακή συνήθεια
πέρα από μια άρνηση,
άδεια χέρια κι ένα όχι
που με δένει σαν απόχη
και με πνίγει σαν σκοινί.
Δεν μπορώ να διορθώσω
και άλλη μορφή να δώσω
σ’ όσα είπα στο χαρτί,
όσα έρθουν κι όσα πάνε,
στενοχώριες δεν κρατάμε
όσο είμαστε τρελοί.