Γυμνή όπως τίποτα, στο πλάι σου κρυφά
κι αν πίστευα, πώς πίστεψα για μας
στο χάδι του που έγινε κισσός και σκιά,
που κράτησε, πώς κράτησε τον κόσμο για μας.
Θα πάρει απόψε το παιδί, θα `ρθει ξανά
μπορεί να μην έχει τι να πει μα πώς θα γελά
στο χρόνο που τρέχει, που ακίνητος γέρνει για μας.
Στο όπλο που διάλεξα ρωγμή και σοδιά
κι ας γνώριζα, πώς γνώρισα για μας
στον πόνο του που έμεινε στεγνή αγκαλιά
που φώτισε, πώς φώτισε το σώμα για μας.