Κενό...σιωπή...βροχή...
στιγμή νεκρή...βρέχει, κι εγώ βουβή
Κενή βραδιά, μουντή
στιγμή νεκρή γκρίζα κι εγώ βουβή...
Χάνομαι μεσ’ τα ταξίδια σου
φεύγω πάλι με τη σκέψη μου για να σε βρω
Σκιές, πληγές του χθες
στιγμές νεκρές, άδειες, κι εγώ βουβή...
Χάνομαι μεσ’ τα ταξίδια σου
φεύγω πάλι με τη σκέψη μου για να σε βρω
Να `ξερα ποιος ορίζει τη μοναξιά
στο βλέμμα σου, στο βλέμμα μου
ήθελα να σου κράταγα μοναχά
τα χέρια σου στα χέρια μου
φεύγεις και γίνεσαι ψευδαίσθηση πια
διαλύεσαι, διαλύομαι
κι είναι τα λόγια στεγνά και ψυχρά
να θλίβεσαι, να θλίβομαι...