Στα δάχτυλα μετρώ τις λέξεις που σπρώχνουν τις στιγμές να βρουν αέρα
απ’ το μηδέν πώς να διαλέξεις το θαύμα να σου πει μια καλημέρα
με του χειμώνα το κλαδί φτιάχνω σταυρό και πάω
Οι σκέψεις μου ζητάνε χρόνο, να βγουν και να σου πουν πως μεγαλώσαν
πληγές μαλάματα σου λιώνω δώσ’ μου αλήθειες από κείνες που με σώσαν
από της μέρα το φευγιό κλέβω σκιά και σπάω
Πετάγομαι ψηλά, μεμιάς στον ουρανό
να κρύψω το δικό σου το βυθό
ένα κορμί μισό σου δίνω, μα μου λες ο κόσμος μου είναι αυτό
Ματιές που μπλέχτηκαν στο χέρι σαν θέρμη απ’ τα χνώτα μες στο χιόνι
απ’ της αγάπης το ξαθέρι μου βρίσκεις τη στιγμή που δεν τελειώνει
μες στης ανάσας την αυγή παίρνω σειρά και πάω