Μία φορά να έρχεσαι και δυο φορές να φεύγεις
από πρωί σε νύχτωμα και πάλι σε πρωί
χίλιες φορές σου δόθηκα ξανά να με γυρεύεις
κατεβασμένα βλέφαρα κομμένη αναπνοή
Δεν είν’ η αγάπη ένα όνειρο που σβήνει
δεν είν’ το χέρι σου που κράτησε της τρέλας τη γραμμή
είναι οι τίτλοι της ζωής σου που μ’ αφήνει
είναι η γεύση απ’ τη σκέψη σου
που περιμένω να φανεί
Φύσηξέ με αέρα μου και σκόρπα με ψηλά
σ’ ένα σπιρτόκουτο που μπαίνει σε βαθιά νερά
κι εκεί να ταξιδεύω φως μου μέχρι την αυγή
στο κενό να μ’ οδηγεί
Μία φορά να έρχεσαι και δυο φορές να χάνω
μια ληγμένη υπόσχεση δεμένη με κλωστή
κάνω τον όρκο όπλο μου κι αλλάζω πάλι πλάνο
βαφτίζω στην εικόνα σου κι ανοίγω τη γιορτή
Δεν είν’ η αγάπη ένα όνειρο που σβήνει
δεν είν’ το χέρι σου που κράτησε της τρέλας τη γραμμή
είναι το χρώμα της ματιάς σου όταν ραγίζει
είναι η γεύση απ’ τη σκέψη σου
που περιμένω να φανεί
Φύσηξέ με αέρα μου και σκόρπα με ψηλά
σ’ ένα σπιρτόκουτο που μπαίνει σε βαθιά νερά
κι εκεί να ταξιδεύω φως μου μέχρι την αυγή
στο κενό να μ’ οδηγεί