Κάτω στο ποτάμι, στο Μισσισσιππή,
στα μπαμπάκια, στις φυτείες και στα καλαμπόκια,
μέσα στην αύρα του Αλωνάρη, στη γη,
απ’ το μεσημέρι, τραγουδάει ένας νέγρος Προμηθέας.
Στον ήλιο, στον ήλιο που μ’ έχετε δεμένο,
δεν υπάρχει, παρά μόνο φωτιά,
δεν υπάρχει, παρά μόνο φωτιά,
και καμμένο σίδερο.
Περιμένω τη νύχτα που θα γίνει το θάμα,
περιμένω τη νύχτα να γιορτάσουμ’ αντάμα,
περιμένω τη νύχτα που θ’ ανοίξουν οι κήποι,
να `ρθεί κι ο καιρός της αγάπης.
Αγόρι μου, μάθε να στέκεσαι και μην τρέχεις,
αγόρι μου, μάθε να σκέπτεσαι και ν’ αντέχεις.
Περιμένω τη νύχτα που θα γίνει το θάμα,
περιμένω τη νύχτα να γιορτάσουμ’ αντάμα,
περιμένω τη νύχτα που θ’ ανοίξουν οι κήποι,
να `ρθεί κι ο καιρός της αγάπης.