Δασκαλογιάννη, δάσκαλε της λευτεριάς,
έβγα ξανά, καλέ μου, αχ, αητέ μου.
Να `χεις μαζί σου τον αητό
της Κρήτης, το Λευτέρη,
και το γλυκό Δομένικο
με τ’ αημένιο χέρι.
Γλυκιά παρέα λεβεντιάς,
δε σου αντιβγαίνει ο Χάρος,
δεν καταλυούνται τα βουνά,
Χορτάτζης και Κορνάρος.
Δασκαλογιάννη, δάσκαλε της λευτεριάς,
έβγα ξανά, καλέ μου, αχ, αητέ μου.
Εσιγανέψαν οι καιροί,
δάσκαλε, και φοβούμαι,
Θεέ μου, και που θε’ να σε βρω,
πού θε’ ν’ ανταμωθούμε.
Παίρνει ο καιρός τη δύναμη
κι η νύχτα την ψυχή μας,
έβγα ν’ ακούσεις, δάσκαλε,
την παραπόνεσή μας.