Στα δεκαοχτώ μετρούσα νίκες με τρελά κι ορθάνοιχτα φτερά
φώτα με θαμπώσαν και με πήραν από σένα μίλια μακριά
άκουγα τα μπράβο και κοιτούσα όλους γύρω μου καχύποπτα
τέρμα όλα τα γκάζια και ζητούσα απ’ τη ζωή μου όλα ή τίποτα.
Τρέχανε τα χρόνια σε μπαλκόνια και σαλόνια παραδόθηκα
άργησα πολύ να καταλάβω τι ζητούσαν και καρφώθηκα
το γυμνό κορμί μου όσο κύλαγ'η ζωή μου το λερώσανε
όμως στο φινάλε αντιστάθηκε η ψυχή μου και ψαρώσανε.
Αύριο θα ξυπνήσω το πρωί απ’ τα χαράματα
αύριο θα κοιτάξω το καθρέφτη μου κατάματα
τα παιχνίδια θα σου ξαναπαίξω τα παλιά
θα χορέψω και θα σου χαϊδέψω τα μαλλιά
αύριο θά `μαι η δική σου αγκαλιά.
Έφυγε το τραίνο όμως τώρα αλλού πηγαίνω και αντίο σας
ψεύτρα η Πυθία και χλιδάτη κοροϊδία το μαντείο σας
μέτραγα τις νύχτες που ξοφλούσα ένα ένα τα χρωστούμενα
φως στα όνειρά μου στης παλιάς της γειτονιάς μου τα μελλούμενα.
Μια φωτογραφία σου με σήκωσε απ’ τον ύπνο ξημερώματα
άλλαξε το σύμπαν και με κύκλωσε μια θάλασσα με χρώματα
έγινε το τζάμπολ και η μπάλη καρφωτή μες στην αλήθεια μου,
θεέ μου ξέρω τώρα πως δεν έζησα ποτέ τα παραμύθια μου.