Εγώ όμως πρέπει εν σπηλαίω
νερό ν’ αντλώ, έχω μια δίψα
όλο να λέω κι όλο να λέω
τρία δροσερόνερα ποτάμια
στη σπηλιά με καλύψαν.
Ώσπου η ψυχή κατά το βράδυ
( άστρο στη φέξη ή στη χάση )
στη βιά της να `βγει από τον Άδη
μ’ έχει ξεχάσει.
Το κάθε τι το ξαναβρίσκω
κι έχει το μάτι μου διχάσει
φως από θάνατο κι από ίσκιο
σε πυκνά δάση.
Этот текст прочитали 318 раз.