Ταξίδεψα πολύ, είπες κάποια στιγμή
μέσα σε πόλεις και σε κύματα συγχρόνως
έκανα όνειρα, έμαθα πράγματα
γνώρισα ανθρώπους που μας χώρισε ο χρόνος
Αυτή η ζωή που λες, μου έδωσε χαρές
και δε μετάνιωσα για τίποτα ποτέ μου
μα ό,τι κι αν έζησα, μου είπες μια φορά
είναι σαν σκόνη στο φύσημα του ανέμου
Τώρα οι ποιητές ζητάνε συμβουλές
αποθηκεύουν τα γραπτά τους σε δισκέτες
παλιοί κουμουνιστές αγγίζουν τις πληγές
κάνουν γκριμάτσες στα είδωλα τους στους καθρέφτες
Τώρα τα νέα παιδιά ανοίγουνε πανιά
με βαποράκια απομακρύνονται απ’ το σπίτι
πάνε στην αγορά, ζητάνε φάρμακα
κάνουν κυκλάκια στα παγκάκια με διαβήτη
Πάει πολύς καιρός, μου είπες σοβαρός
που έπαψα να δίνω σημασία
το είπα και άλλοτε
κάποτε κάποτε δεν είμαι στη σκηνή μα στην πλατεία
Ευτυχισμένοι αυτοί που μένουν ζωντανοί
μετανιωμένοι οι χαμένοι του πολέμου
μα θα στο πω ξανά, θυμήσου το μετά
είμαστε σκόνη στο φύσημα του ανέμου
Τώρα οι χρηματιστές γίνονται εραστές
πουλάνε τις μετοχές τους σε κυρίες
αεροσυνοδοί κάνουν γυμναστική
στ’ αεροπλάνα στις αεροπειρατείες
Τώρα οι πολιτικοί διαλέγουν τη σιωπή
μιλάνε με νοήματα σε ανέργους
κι όταν αποσυρθούν για να ξεκουραστούν
μεταμορφώνονται σε φτερωτούς αγγέλους