Σκοτάδι ανάβει, κυλάει η ζωή μου στάλα στάλα,
η νύχτα σκάβει, την πιο βαθιά της την πληγή,
δώσε μου την αχυρένια μου τη μπάλα,
να παίζω απ’ έξω, με τον ίσκιο μου στη γη.
Αχ! πεταλούδα που πετάς
πάνω απ’ τη λύπη,
κι απ’ όσους έρωτες ρωτάς
κανείς δε γνώρισε θεό...
Αχ! πεταλούδα της φωτιάς
δυο μαύροι κήποι,
για να νυχτώσει η χαρά
κι η στάχτη απ’ τα φτερά.