Μιλάς μέσα στο πλήθος που περνά
σαν λεωφορείο βιαστικό, σαν ασθενοφόρο,
μιλάς και χτίζεις τη δική σου ερημιά
σ’ αυτής της ερημιάς το μαύρο χώρο,
μιλάς και χτίζεις τη δική σου ερημιά
σ’ αυτής της ερημιάς το μαύρο χώρο.
Μιλάς, μα να σ’ ακούσω δεν μπορώ,
σ’ αυτής της κόλασης τους ήχους,
έγινε η ζωή μου ένα σύνθημα νεκρό
σ’ αφίσες που ξεθώριασαν στους τοίχους,
έγινε η ζωή μου ένα σύνθημα νεκρό
σ’ αφίσες που ξεθώριασαν στους τοίχους.
Μιλάς κι είναι τα λόγια σου βρισιά,
λόγια του αέρα που πετάς από το μπαλκόνι,
μιλάς και χτίζεις τη δική μου μοναξιά,
αυτή τη μοναξιά που με σκοτώνει,
μιλάς και χτίζεις τη δική μου μοναξιά,
αυτή τη μοναξιά που με σκοτώνει.
Μιλάς, μα να σ’ ακούσω δεν μπορώ,
σ’ αυτής της κόλασης τους ήχους,
έγινε η ζωή μου ένα σύνθημα νεκρό
σ’ αφίσες που ξεθώριασαν στους τοίχους,
έγινε η ζωή μου ένα σύνθημα νεκρό
σ’ αφίσες που ξεθώριασαν στους τοίχους.