Στη σκουριασμένη σου ζωή, δάκρυα κι αίμα
χιλιάδες δρόμοι σου χαράζουν το κορμί,
σ’ αυτή την πόλη που κανείς δε θυμάται κανένα
σ’ αυτή την πόλη που κανείς δε ρωτάει γιατί,
σ’ αυτή την πόλη που κανείς δε θυμάται κανένα
σ’ αυτή την πόλη που κανείς δε ρωτάει γιατί.
Στο καφενείο η Ελπίς, κανείς δεν μπαίνει
κι εσύ, που χρόνια μιαν αγάπη καρτεράς,
θα φύγεις μόνη, με πικρή την καρδιά, προδομένη,
θα φύγεις μόνη και κανείς δε θα ψάξει που πας,
θα φύγεις μόνη, με πικρή την καρδιά, προδομένη,
θα φύγεις μόνη και κανείς δε θα ψάξει που πας.
Την κουρασμένη σου ψυχή ποιος την πληγώνει
και ποιος τη μοίρα σου τη δένει με σκοινί,
σ’ αυτή την πόλη που αρχίζει και δεν τελειώνει
σ’ αυτή την πόλη που κανείς δε γνωρίζει, γιατί,
σ’ αυτή την πόλη που αρχίζει και δεν τελειώνει
σ’ αυτή την πόλη που κανείς δε γνωρίζει, γιατί.
Σ’ αυτή την πόλη που αρχίζει και δεν τελειώνει
σ’ αυτή την πόλη που κανείς δε γνωρίζει, γιατί,
σ’ αυτή την πόλη που αρχίζει και δεν τελειώνει
σ’ αυτή την πόλη που κανείς δε γνωρίζει, γιατί.