Στων ψηφίων τη θλίψη
με λοφίο σπασμένο
στο ποτέ είχα κρύψει
το αλλού και το ξένο.
Στων μικρών φωνηέντων
τη μεγάλη παρτίδα
στις ουρές των τσιμέντων
τη μορφή σου την είδα.
Για αυτό έλα καρδιά μου
στην καρδιά του ανέμου,
βάζω μπρος τα κλαδιά μου
να σε κρύψω καημέ μου.
Στου ματαίου την πλάνη
μια στιγμούλα θα γίνω
το μυαλό μου αλάνι
με το σώμα θα μείνω.
Και δεν έχω καθόλου
φυλακή κι ησυχία
είμαι εντός του συνόλου
μια μικρή επαρχία.
Για αυτό έλα καρδιά μου
στην καρδιά του ανέμου,
βάζω μπρος τα κλαδιά μου
να σε κρύψω καημέ μου.
Στων ψηφίων τη θλίψη
με λοφίο σπασμένο
στο ποτέ είχα κρύψει
το αλλού και το ξένο.
Этот текст прочитали 164 раз.