Ήσουν ο πρώτος μου θαμώνας
του έρωτά μου κηδεμόνας
ήσουν της μοίρας οδ’γός
ήσουν της άνοιξης το φως.
Ήσουν το τρόπαιο της ψυχής μου
ήσουν το χάδι της αφής μου
μα τώρα έγινες σκληρός
δεν είσαι φίλος ούτε εχθρός.
Κι αναζητώ απεγνωσμένα μες στη μνήμη μου
να βρω αυτού που ερωτεύτηκα το κάλλος
μα ψάχνω μάταια και πνίγομαι στη δίνη μου
γιατί δεν είσαι αυτός που αγάπησα μα άλλος.
Δεν είσαι πια ο Δον Κιχώτης μου
άντρας γενναίος και ιππότης μου
δεν είσ’ ο ήλιος πια της μοίρας μου
ο κλειδοκράτορας της θύρας μου.
Δεν είσαι πια ο Δον Κιχώτης μου
άντρας γενναίος και ιππότης μου
δεν είσ’ ο ήλιος πια της μοίρας μου
κι ο απανταχού παρών σωτήρας μου.
Ήσουν του γέλιου ο κανόνας
της μοναξιάς συνδαιτημόνας
ήσουν αφύλακτος σταθμός
και τώρα γίνεσαι καπνός.
Ήσουν το κέντρο της ψυχής μου
ήσουν το νόημα της ζωής μου
μα τώρα έγινες βροχή
για να ποτίζεις άλλη γη.