Τ’ ανθρώπου η έχθρα με πονά,
αχ, του μυαλού η έχθρα,
σαν συλλογίζομαι βαθιά
με σπάει κομμάτια πέτρα.
Μπήγει τα νύχια της βαθιά
μέσ’ στην καρδιά, αχ, η φταίχτρα,
τ’ ανθρώπου η έχθρα με πονά,
αχ, του μυαλού η έχθρα.
Ανθρώπους δες κι άνθρωπο βρες
και βγάλε την ψυχή σου,
αυτά που σου `μαθαν μη λες
και άκου τη φωνή σου.
Δώσε ένα χάδι τρυφερό,
ένα γλυκό σου χάδι,
όπως σε χάιδεψα κι εγώ
το πιο στερνό μας βράδυ.
Μη σε πονά, μη σε λυγά
και μη σε φέρνει βόλτα,
μπήγει τα νύχια της βαθιά
στου λογισμού τη ρότα.
Δώσε ένα χάδι τρυφερό
σ’ εκείνον που δε θέλει,
τ’ ανθρώπου η έχθρα δε νικά
δύο ματιών το μέλι.
Τ’ ανθρώπου η έχθρα με πονά,
αχ, του μυαλού η έχθρα,
σαν συλλογίζομαι βαθιά
με σπάει κομμάτια πέτρα.