Μου λένε να γελώ,
σαν να μην σ’ έχω χάσει,
να ζω μακριά σου όμως ποτέ,
δεν το `χα σχεδιάσει,
μου λένε όταν σε δω,
να μη σ’ αναγνωρίσω,
όμως τούς χτύπους της καρδιάς,
εγώ δεν τους ορίζω,
Μα τι μας ενωνει,
τώρα που γίναμε δυο,
τι μας γλιτώνει,
απ’ αυτό το χωρισμό,
μα τι μας ενωνει,
τώρα που γίναμε δυο,
πάντα μονάχος, πάντα εδώ
Ακούω συνεχώς,
πώς θα το συνηθίσώ,
μα ψάχνω χίλες αφορμές,
για να σε συναντήσω,
ακούω ξαφνικά,
στο δρόμο τ’ όνομά σου,
κι όλο γυρίζω ελπίζοντας,
πως θα βρεθώ μπροστά σου,