«Ώλετ’ έμάς ώδίνος ό πάς
πόνος, εί πόνος, είς πύρ»...
Του φτωχού σου πατέρα
ο μόχθος εχάθη
πριν να σε νιώσω
χαρά μου φεύγεις,
πριν να σε νιώσω
παιδί μου στα δέκα.
Αυτό που μας μένει
από σένα υγιέ μου,
μια πέτρινη πλάκα
κι η άφωνη στάχτη.
Αν είναι πόνος, η ωδίνη
της γέννας, αν είναι πόνος,
κάηκε.