Σου 'χα δώσει ένα σταυρό
να φοράς στο γυρισμό,
όταν σφύριζαν τα τραίνα στο σταθμό,
μου 'πες για στερνή φορά,
“ακριβή μου, έχε γεια”
όταν έφευγαν τα τραίνα στη σειρά.
Κάποιος μου 'φερε, δειλά,
της στολής σου τα κουμπιά,
όταν γύριζαν τα τραίνα αδειανά,
δυο παράσημα χρυσά
εκεί που 'χες, στην καρδιά,
ποιό είν’ το τραίνο που σε πήρε μακριά.
Κάτι μου 'λεγε κρυφά
πως δε θα γυρίσεις πια,
όταν χάθηκαν τα τραίνα στη νυχτιά,
θα 'ρθει μέρα που κι εγώ
θα κινήσω απ’ το σταθμό,
μ’ ένα τραίνο να σε βρω στον ουρανό.